ACQUA RAFFU !...
Nun pienzu tu ca oji
si un picciuttieddu… ti lu putíssitu
arricurdari!… C’era un tiempu nná vota… quannu
catámmari catámmari… e vuogliu diri adasciu adasciu…
di nná limarra fitusa ammintinata pigliannu… ca cchiú
nun truovi… caddiánnu caddati s’agghícava finarmenti
a limpia acqua di lu funti Raffu.
D’unni scinni ancora stá bedda saía frisca… lu giustu
puntu nun lu sacciu... pienzu ca di ddú munti scinni
unni lu Castidduzzu dormi e viglia… suttaterra s’immióla
di st’acqua la só vina… comu si ‘mpirtusanu terra terra:
li surci… li sirpi e li cuniglia.
Lapúna… armaruzzi… ancieddi e farfalleddi a prima
vasata di lu suli ca fá matinu… a lu Raffu si vannu tutti
a ‘rifriscari… accussí lu stancu viddanieddu ca lu
turrenu
di zappari staglia… a ‘bíviri s’appuzza cu caddusa jiunta
e lassa nní la giebbia la mula abbrivirari.
Passa e ‘bívi lu picuraru e fá ‘bíviri li crapi e
l’agnidduzzi…
tannu c’era cu inchíva li lanceddi cu lu sciccarieddu appiersu
e cu maistría fermi li ‘mpustava intra li ganciéddi.
Agghicavanu carrittera d’ogni banna… carusazzi
jiurnatara…
fimmini lavannéri e uomini ránni pí lu tiempu ammazzari…
nuddu a lu Raffu drittu passava senza un muccunieddu
viviri… ca risturava dunci l’arma comu si fussi zuccaru…
meli o addirittura manna.
Fina iu di st’acqua bedda frisca ormai a ‘bía di parlari
mi
saziavu… si faciva ura ca lu suli s’arrizzulava darrié li vigni…
tantí di lustru ancora: quasi un ura e poi scurava.
Acqua Raffu!... Acqua Raffu!... Si sintiva vanniári… cu nná
vutti d’acqua ‘ncapu un gran carrettu… l’acqualuoru ca
passannu… l’acqua di lu Raffu a lu paisi casi casi
purtava
e pí dú sordi sá vinniva.
Nná sfunnacata di fimmineddi e carusi scasavanu cuntenti
nní dd’ura ca vaneddi vaneddi
Vespri sunava… eranu li
tiempi misiri di la dibbilizza… quannu l’acqua s’accattava
a litra a litra: cu buttigli… ‘nzíra… biduna e
cuartareddi.
Famigli sani cu tanta figliami intra un dammusu stari… e
nná stritta arcova… súsu pí ccú l’aviva: nná cammaredda…
un cessu di crita a mezza via e un fucularu nivuru
‘mpiciatu
nill’antu scacchieri di la scala o sutta ‘u tiettu
muortu.
Quannu cu un lampu di ‘miérnu… l’unica lampadina di la
casa pí curpa di nná tabbacchera s’astutava e
‘bonanotti!...
Pigliati nná cannila!... Piglia ‘u lumi!... In ogni casa
si sintiva.
Ma si stava anziemi ‘nfamiglia… cuntenti anchi a lu
scuru…
assittati tutti a lu circulu dá brascera macari
aspittannu ca
l’uvicieddu ‘miezzu li smuorti brascia si cucíva.
Lu cuntu s’ascuntava di lu cchiú anticu… e s’addubbava cu
un muorsu di pani… crusta e muddicuni… nná vasatedda
di la mamma ca a li figli ccí livava tantícchia lu diunu.
Acqua Raffu!... Acqua Raffu!... Anchi l’acqualuoru ormai
intra s’arricampava… nní ristava a fimmini e picciliddi l’urtima
vivuta d’acqua frisca e pí li patri: tantí di vinu… poi la
cólara
trasuti tutti intra lu liettu: mezza mezza…aspittannu lu
suli c’agghiurnava… nní passava.
Nessun commento:
Posta un commento