lunedì 9 luglio 2018

Poesia ACQUA RAFFU !... Diego Capitano poeta di Racalmuto



ACQUA RAFFU !...
               
Nun pienzu  tu ca oji si un picciuttieddu… ti lu putíssitu
arricurdari!… C’era un tiempu nná vota… quannu
catámmari catámmari… e vuogliu diri adasciu adasciu…
di nná limarra fitusa ammintinata pigliannu… ca cchiú
nun truovi… caddiánnu caddati s’agghícava finarmenti
a limpia acqua di lu funti Raffu.
D’unni scinni ancora stá bedda saía frisca… lu giustu
puntu nun lu sacciu... pienzu  ca di ddú munti scinni
unni lu Castidduzzu dormi e viglia… suttaterra s’immióla
di st’acqua la só vina… comu si ‘mpirtusanu terra terra:
li surci… li sirpi e li cuniglia.
Lapúna… armaruzzi… ancieddi e farfalleddi a prima
vasata di lu suli ca fá matinu… a lu Raffu si vannu tutti
a ‘rifriscari… accussí lu stancu viddanieddu ca lu turrenu
di zappari staglia… a ‘bíviri s’appuzza cu caddusa jiunta
e lassa nní la giebbia la mula abbrivirari.
Passa e ‘bívi lu picuraru e fá ‘bíviri li crapi e l’agnidduzzi…
tannu c’era cu inchíva li lanceddi cu lu sciccarieddu appiersu
e cu maistría fermi li ‘mpustava intra li ganciéddi.
Agghicavanu carrittera d’ogni banna… carusazzi jiurnatara…
fimmini lavannéri e uomini ránni pí lu tiempu ammazzari…
nuddu a lu Raffu drittu passava senza  un muccunieddu
viviri… ca risturava dunci l’arma comu si fussi zuccaru…
meli o addirittura manna.
Fina iu di st’acqua bedda frisca ormai a ‘bía di parlari mi
saziavu… si faciva ura ca lu suli s’arrizzulava darrié li vigni…
tantí di lustru ancora: quasi un ura e poi scurava.
Acqua Raffu!... Acqua Raffu!...  Si sintiva vanniári… cu nná
vutti d’acqua ‘ncapu un gran carrettu… l’acqualuoru ca
passannu… l’acqua di lu Raffu a lu paisi casi casi purtava
e pí dú sordi sá vinniva.
Nná sfunnacata di fimmineddi e carusi scasavanu  cuntenti
nní dd’ura ca vaneddi  vaneddi  Vespri sunava… eranu li
tiempi misiri di la dibbilizza… quannu l’acqua s’accattava
a litra a litra: cu buttigli… ‘nzíra… biduna e cuartareddi.
Famigli sani cu tanta figliami intra un dammusu stari… e
nná stritta arcova…  súsu pí ccú l’aviva: nná cammaredda…
un cessu di crita a mezza via e un fucularu nivuru ‘mpiciatu
nill’antu scacchieri di la scala o sutta ‘u tiettu muortu.
Quannu cu un lampu di ‘miérnu… l’unica lampadina di la
casa pí curpa di nná tabbacchera s’astutava e ‘bonanotti!...
Pigliati nná cannila!... Piglia ‘u lumi!... In ogni casa si sintiva.
Ma si stava anziemi ‘nfamiglia… cuntenti anchi a lu scuru…
assittati tutti a lu circulu dá brascera macari aspittannu ca
l’uvicieddu ‘miezzu li smuorti brascia si cucíva.
Lu cuntu s’ascuntava di lu cchiú anticu… e s’addubbava cu
un muorsu di pani… crusta e muddicuni… nná vasatedda
di la mamma ca a li figli ccí livava tantícchia lu diunu.
Acqua Raffu!... Acqua Raffu!... Anchi l’acqualuoru ormai
intra s’arricampava… nní ristava a fimmini e picciliddi l’urtima
vivuta d’acqua frisca e pí li patri: tantí di vinu… poi la cólara
trasuti tutti intra lu liettu: mezza  mezza…aspittannu lu
suli c’agghiurnava… nní passava.


Nessun commento:

Posta un commento